ΠΡΟΚΑΤ

ΠΡΟΚΑΤ

 

Αφού δεν είναι ν’ απορείς˙

έσφιξε πια η μέγγενη της

αλά καρτ ζωής˙

 

κάθε αυθεντίας ασφαλώς,

της κλειδαριάς ο αφαλός˙

 

κορρέκτ ας είμεθα αφελώς,

και τελικώς, οικειοθελώς!

 

Μα κι ενδυματολογικώς,

κοινωνικώς και κρατικώς,

 

οφείλεις να ’σαι πλέον σωστός,

δίχως βρακί, απολιτικός.

 

Αναμφιβόλως ο οργασμός,

ήντουνε κάλπικος κι αυτός,

οψόμεθα, κι ο τοκετός.

 

Μα και της σφίγγας

ο πρωκτός, ολόπικρος

και ζοφερός,

 

μην είν’ θεέ, πολύ σφικτός,

για σουφρωμένος ή φρικτός;

 

Και το αίνιγμα που έθεσες,

δια υπόθετο της μιας νυκτός,

μη μας πηδήξει ολοσχερώς…

 

Με βαζελίνη τρίκαυλος,

υπήρξε κι ο Τρισμέγιστος˙

 

ευρύπρωκτος και άκτιστος,

αυθαίρετος κι αβάπτιστος.

 

Κι όμως μας γκάστρωσε κι αυτός ,

όσο κανένας άλλος.

 

Νικόλας Γκόγκος_Φθινόπωρο_MMXVII

Φωτό: Η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας {κι όντας πεζμένη η μύτη της, δε γέρνει σαν της Πίζας}

Advertisements

ΙΕΡΟΓΛΥΦΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΜΑΣ

Ιερογλυφτικός Ποίημας

Πάλε γκαβλά.

Kαι παλαβά…

Kι ως μες τη γκλάβα,

αλώβητα!

Αιγυπτιολογώντας,

τ’ αναιγυπτιολόγητα.

 

Νικόλας Γκόγκος_MMXVII

Φωτό: Αναιγυπτιολόγητη (ενδεχομένως λοβο-τομβική, μ’ εξωπυραμιδικές παρενέργειες, συμπτώματα, μα & τα μουμιοποιημένα πτώματα: Τουταγχαμών -τάχαμου-  Ραμσή και Νεφερτίτης -το νεφρό της φέρε ά το ζυγιάσουμε κι αυτό-).

 

 

ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ

 

ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ

Δεν έχω ιδέα πως τελικά το συνάντησα,
αλλά είχε τη δυνατότερη οσμή του καιρού μου.

Θηλυκή, πληγωμένη θανάσιμα, καήκαν τ’ αυτιά μου.

-Μα δε θέλω να σε πληγώσω! Της είπα.

Και ξέρω πια να φροντίσω όταν ο πόνος
βαθαίνει˙

κάτι χάνοντας από ισορροπία, πώς ν’ αυτοσχεδιάσω λυμένος;

-Ντρέπομαι για κλάμα αντανακλαστικό˙ τι χάδι, θα μάθω ˙

Σήκωσα το κεφάλι, έτρεξα τα μάτια ολόγυρα, κι οι κόσμοι δονούνταν αναστάσιμοι, σαν τις ρωγμές καμπαναριού αποκαλύψιμου, κι έδωσα όρκο σιωπής.

Τι έκανα έπειτα, επίσης δε θυμάμαι. Τα ίχνη του μέλλοντος είχαν σβηστεί.

-Παρά την απειρία μου, κυοφορούσα εξ’ αρχής τους σπόρους του απείρου˙μου είπες.
Έσκυψα και φίλησα τις ρίζες σου, και τους καρπούς σου, ευλαβικά.

Τέλος να σμίξω θέλησα, στα ματωμένα σου κλαδιά.

 

Νικόλας Γκόγκος_MMXIII

Φωτό: «Αγιόκλημα το Περίπλοκο (Lonicera Implexa)»_Έργο του Επιστήθιου κι Αδελφικού μου φίλου, Αλέξανδρου Μερτζάνη, aka, Alex Coitus. Ενός εκτάκτου, λαμπρού ποιητή της εικόνας…

Leonard Cohen: Το Tραγούδι του Ξένου

Το Tραγούδι του Ξένου.

Αλήθεια ήταν χαρτόμουτρα

οι άντρες που σου ’λάχαν

αν κι όλοι διαβεβαίωναν

πως ’κοψαν το χαρτί,

κάθε φορά που μια φωλιά

τους πρόσφερες εσύ.

κι ειν’ ζόρικο το χέρι να

να τους δίνεις…

Ξέρω τ’ αντράκι αυτό,

σα το άλλο μου μισό.

Δες φτάνει στα ουράνια

για να πα να τσακιστεί.

Για δες πως σκαρφαλώνει

για να πέσει.

Κι όταν μετά απ’ το πάτωμα,

μάζευες τα παλιόχαρτα

που είχαν τον «τρελό» ζωγραφισμένο,

εκεί ήταν που κατάλαβες

πως τίποτα δεν σ’ άφησε˙

δεν σ’ άφησε πολλά,

ούτε ένα γέλιο…

Σαν όλα τα χαρτόμουτρα,

φίνο χαρτί περίμενε˙

πάσο πια δεν θα πήγαινε,

θα ’πιανε την καλή.

Ένας τυχαίος Ιωσήφ

πού γύρευε τη φάτνη.

Κάποιος τυχαίος που έψαχνε

να βρει να ταϊστεί.

Κι όταν αργότερα εσύ

απ’ το παράθυρο σου,

κοιτάς καρτερικά

και τον προσμένεις…

Αυτός θα πει:

«-τον Ανδρισμό

μου χάλασες μωρή

με την αγάπη,

τη στοργή,

με τη φωλιά σου.»

Θα ξετρυπώσει ένα παλιό

του τραίνου δρομολόγιο,

μες από το τριμμένο

πορτοφόλι.

Θα μουρμουρίσει…

«-Στο ’χα πει,

ναι, στο ’χα πει

κορίτσι μου: Εγώ

δεν ήμουνα

παρά ένας ξένος.

Σου το’ χα πει πως

ήμουν ένας ξένος.»

Τώρα άλλος ένας απ’ αυτούς,

που τα όνειρά τους αγνοείς

σε θέλει να εμποδίσεις τα δικά σου.

Ξέρεις το αντράκι το θρασύ,

με το χρυσό το χέρι˙

τα φύλλα τα μοιράζει

μ’ ευκολία…

Μα ειν’ σάπιος απ’ τον ώμο

ως και τα νύχια.

Ναι τώρα σάπισε μέχρι τα νύχια.

Και θέλει ν’ ανταλλάξει λέει

το παίγνιο που σού ’παιξε

με τη δική σου την υπηρεσία…

Και ξέρει μια χαρά να κάνει τράμπες.

Σιχάθηκες το χέρι του,

που πάλι το κατέβασε

σα ν’ άφηνε άλλη μια

παρτίδα πρέφα.

Μιαν ιερή παρτίδα

άφησε πρέφα.

Και κει που παραμίλαγε,

στον ύπνο του, τον πρόσεξες˙

του ξέφευγε καπνός πίσω απ’ τον ώμο…

Φαρδύς δρόμος καπνού πίσω απ’ τον ώμο…

Του λες «-έλα και κάτσε εδώ.»

Κι όμως κοιτάς ξωπίσω σου,

η πόρτα σου ανοιχτή, μπάζει

η φωλιά σου…

Η πόρτα σου ανοιχτή,

μπάζει η φωλιά σου…

Και άνοιξες το μάνταλο

-του δρόμου-

δε φοβήθηκες,

εσύ ήσουνα Γλυκιά μου

ο μόνος Ξένος.

Εσύ ήσουνα αγάπη μου

ο Ξένος.

 «-Λοιπόν ναι, σε περίμενα

και ήμουνα πια σίγουρος˙

 θα σ’ έβλεπα εν μέσω δυο συρμών.

Νομίζω ήρθε η ώρα γι’ άλλο τραίνο…

 Κατάλαβε με, εκλιπαρώ,

ποτέ μου δεν απόχτησα

τον μυστικό κι ωραίο εκείνο χάρτη.

 Το χάρτη που θα έβγαζε

μια μέρα στην καρδιά σου,

μες την καρδιά αυτού εδώ

ίσως και του άλλου…»

Και έτσι όταν σου μιλά,

δεν ξέρεις τι αποζητά

δεν ξέρεις πια καθόλου

τι ζητάει…

Να βγείτε πάλι απόψε

σου ζητάει…

«-Αύριο, αν θες κι εσύ,

στη γέφυρα ας βρεθούμε.

Αυτή που χτίζουν πάνω στο ποτάμι.»

Αφήνει την πλατφόρμα για τ’ αμάξι.

Για έναν ύπνο γρήγορο στ’ αμάξι…

Μόλις ξεφώνισε

άλλο ένα καταφύγιο.

Και φαίνεται για μια στιγμή,

όχι ξένος, μα οικείος πολύ˙

λες: «-Εκεί στη γέφυρα, ή όπου αλλού

γουστάρεις».

Κι όταν μετά απ’ το πάτωμα,

μάζευες τα παλιόχαρτα

που είχαν τον «τρελό» ζωγραφισμένο.

εκεί ήταν που κατάλαβες

πως τίποτα δεν σ’ άφησε

δεν σ’ άφησε πολλά

ούτε ένα γέλιο…

Σαν όλα τα χαρτόμουτρα

φίνο χαρτί περίμενε

πάσο πια δεν θα πήγαινε,

σιγά μην έπαιζε άλλο.

Ένας τυχαίος Ιωσήφ

πού γύρευε τη φάτνη.

Κάποιος τυχαίος που έψαχνε

να βρει να ταϊστεί.

Κι όταν αργότερα εσύ,

απ’ το παράθυρό σου

κοιτάς καρτερικά

και τον προσμένεις,

Αυτός θα πει:

«-τον Ανδρισμό

μου χάλασες μωρή

με την αγάπη,

τη στοργή,

με τη φωλιά σου.»

Θα ξετρυπώσει ένα παλιό,

του τραίνου δρομολόγιο

μες από το τριμμένο

πορτοφόλι.

Θα μουρμουρίσει:

«-Στο ’χα πει,

ναι, στο ’χα πει

κοπέλα μου,

δεν ήμουνα εγώ

παρά ένας ξένος.

Σου το’ χα πει πως                                                                      

ήμουν ένας ξένος.»  

Μεταγραφή του «The Stranger Song»_Νικόλας Γκόγκος_MMX

                                                                     

Tiger Lillies: Πανηγύρι

Tiger Lillies: Πανηγύρι

Στο πανηγύρι έχασα, μια κι έξω την καρδιά μου·

ο κατηφής ο φασουλής, κάνει ν’ αχνογελάσει.

Πόσο γοργά πετάρισε

η αθωότητά μας·

και τη ζωή πόσο εύκολα

βρομίσαμε μεμιάς˙

Στο πανηγύρι έχασα, μια κι έξω την καρδιά μου,

χαζεύοντας τα παίγνια της δραχμής.

Σ’ εκείνα ήταν άραγε,

που ουρά έστηναν τα πλήθη,

ενώ ο θλιμμένος φασουλής,

τραβιότανε πιο ’κει;

Σήματα νέον, πρόστυχες, πουτάνες κερδισμένες,

πόσο γοργά η αγνότητα, σαρώθηκε κι αυτή.

Στο πανηγύρι έχασα, μια κι έξω την καρδιά μου·

σαν είδα ότι ήταν κάλπικη κι εμπορικώς διαθέσιμη,

καλοσυσκευασμένη: Για να ’ρχονται και πάλι.

Πόσο γοργά κουμπώνουμε τα ολόπικρα μας χάπια˙

στα νέον, πουτάνες και συκιές, πωλούνε –

συγκινήσεις της αράδας.

Τί σβέλτα οι κράχτες του πανηγυριού,

μαθαίνουν το επάγγελμα κι αρπάζουν τον πελάτη˙

ο εύκολος και γρήγορος παράς,

μονάχος στόχος.

Στο πανηγύρι έχασα, μια κι έξω την καρδιά μου·

ο κατηφής ο φασουλής, κάνει ν’ αχνογελάσει.

Πόσο γοργά πετάρισε η αθωότητά μας·

και τη ζωή πόσο εύκολα

βρομίσαμε μεμιάς˙

Μεταγραφή του «Fairground» των Tiger Lillies_Νικόλας Γκόγκος_MMXVII

Φωτό: Δικό μου σχέδιο [μολύβια, μελάνια και γκουάς σε χασαπόχαρτο]_MMII

 

Τα φιλιά της Κάθυ

Τα φιλιά της Κάθυ

Της Κάθυς τα φιλούθκια,
σορωβολιάζονται απ’ το στόμα της στο πάτωμα·

σκόνη μαζεύουν, μα τα ζμπρώχνει παραχώνοντας,
κάτω απ’ την πόρτα όλα τα φιλιά της.

Της πέφτουν απ’ το σκονισμένο στόμα της,
της κακομοίρας μπρέ της Κάθυς, τα φιλιά της.

Κάθυ! Στείλε μου κι άλλα!
Φιλούθκια, Κάθυ!
Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα!

Πολλά, πολλά, πολλά, πολλά, πολλά, πολλά!
Πολλάκια Φιλά!

Της Κάθυς τα φιλούθκια,
πως γλιστρούν
από το στόμα της στο πάτωμα·

σκόνη μαζεύουν,
μα εκείνη τα σαρώνει παραχώνοντας,
κάτω απ’ την πόρτα όλα τα βρώμικα φιλιά της.

Μεταγραφή του «Kathy’s Kisses» των Bitrhday Party_Νικόλας Γκόγκος_MMXVII (Για τον Θάνο Κόη)

ΦΡΟΫΔΙΚΟΝ

ΦΡΟΫΔΙΚΟΝ

Ήταν σωστός ο μπάρμπα-Φρόυντ

όταν μας έλεγε,

ότι οι τάξεις των ανδρών

που μπεκροπίνουνε,

και που φουμάρουν

σαν αράπηδες ταμπάκο,

πρέπει να πάσχουν από

κάποιο είδος καθήλωσης,

στην επιχείλιο περιοχή

εστιασμένη.

Είναι φιλήδονοι·

λυσσάρηδες για φίλημα·

μουρλοί επικούριοι,

γι’ αξιόγλυφτα βυζάκια.

Μα όταν χειλάκια και

στηθάκια δεν τους κάθονται,

τα κοπανούν, να πάνε κάτω τα

φαρμάκια.

 

Νικόλας Γκόγκος_MMXVII

 

Φωτό: Sidmund Freud_Reflected in a mirror