Αδάμ στην Εύα

Αδάμ στην Εύα

Εσύ γυναίκα μου λατρευτή!

Εσύ που μ’ αγάπησες, εγώ που σ’ αρνήθηκα˙

εσύ που μ’ αρνήθηκες, εγώ που σ’ αγάπησα˙

εσύ γυναίκα μου λατρευτή!

Εσύ που φοβήθηκες μήπως με χάσεις,

 μήπως γίνω κάποιος ξένος,

εγώ που φοβήθηκα μήπως σε χάσω,

 μήπως γίνεις κάποια ξένη,

κι όμως, εσύ με γέννησες!

Εσύ με θήλασες το μέλι και το γάλα της ζωής!

Εσύ μου έμαθες τον πόνο της ψυχής.

Κι όμως, εγώ σε έσπειρα!

Εγώ σε θήλασα το σπέρμα και το άλας της ζωής!

Εγώ σε έμαθα γλυκιά μου να ποθείς.

Εσύ γυναίκα μου λατρευτή!

Εσύ που μ’ έριξες στα πιο μεγάλα τα σκοτάδια αυτής της Γής,

εγώ που σ’ έριξα στα ίδια τα σκοτάδια.

Εσύ που λαχταράς κι ανησυχείς και υποφέρεις κι ονειρεύεσαι

για μένα,

εγώ που πονώ, πεθαίνω, κι ανασταίνομαι για σένα.

Σύ που φοβήθηκες μήπως ξεχάσω να ονειρεύομαι για σένα,

αλλά έκανες λάθος˙

‘γώ που φοβήθηκα μήπως ξεχάσεις να ονειρεύεσαι για μένα,

αλλά έκανα λάθος κι εγώ.

Ώ, εσύ γυναίκα μου λατρευτή!

Σύ που μ’ αγάπησες, κι αγάπησες μέσα

από μένα να θέλεις,

γώ που σ’ αγάπησα, κι

αγάπησα μέσα από εσένα να κερδίζω

ό,τι θέλεις,

πάντα από μέσα σου

αγαπούσα,

γιατί μέσα σου πάντα

με είχες στην αγάπη.

Εγώ που θέλω να σε κερδίζω ξανά και ξανά και ξανά,

για να υποταχτώ

ξανά και ξανά, στην αγάπη σου πάλι.

Εσύ που θέλεις να δυναμώνω ξανά και ξανά και ξανά,

για να κερδίσεις και να υποταχτείς ξανά στην αγάπη μου πάλι.

Εσύ γυναίκα μου λατρευτή!

Σύ που γνωρίζεις του κόσμου τα βαθειά μυστικά,

κι όμως τ’ αρνείσαι.

Που γνωρίζω ότι ξέρεις,

κι έτσι, τ’ αρνούμαι κι εγώ˙

Εσύ γυναίκα μου λατρευτή!

Εσύ που με ξέρεις καλύτερα από σένα

την ίδια,

Εγώ που σε νιώθω καλύτερα από μένα

τον ίδιο,

Ναι είναι ξεκάθαρο!

Οφείλουμε ο ένας στον άλλο ζωή!

Νικόλας Γκόγκος_ ΜΜΙΙΙ
Φωτό: Jost Amman – Adam & Ève croquant le fruit
de l’ Arbre de la Connaissance du Bien & du Mal (1587)

Σ’ ευχαριστώ που έψαξες το σπίτι

Σ’ ευχαριστώ που έψαξες το σπίτι

Αναζητώντας την οικία του ποιητή,

ένα ρόπτρο εβραϊκό με το άστρο του

Δαυίδ,

κάτω από χέρι μπρούτζινο και

δαχτυλιδοφορεμένο,

Τί έκανε; Μας υποδέχτηκε;

Ώς ένδειξη; Ώς σήμανση;

Ώς τί;

Και μέσα στο λιθόχτιστο περβόλι,

σε κάποια ξέξασπρη ταράτσα

με θέα όλο το νησί,

Θα έγραψε το “bird on the wire”,

το “story of Isaac”,

τo “you know who I am” και το

“I’m your man”.

Δεν ξέρω αν κάναμε τάμα,

ή κάποια προσευχή,

εσύ γυναίκα μου άναψες,

για μένα το κερί,

Κι αν έγραφε “rock star”

σ’ ένα λιθάρι του σπιτιού

του Cohen με μαρκαδόρο,

μάλλον με κάποια πικρία αστειευτική θα ήταν,

που ούτε κι αυτός που την συνέλαβε θα γνώριζε

ακριβώς το νόημά της.

Στον αναγνώστη και στον ακροατή,

και στον ερχόμενο τον ποιητή,

ας φτάσει του νήματος η αρχή,

το παραμύθι, να ξαναρχίσει.

Ώθηση!

Ο τροχός του πεπρωμένου ξανά

να γυρίσει…

Ύδρα, Veranda, XXVIII-V-MMVI Στη Δανάη Βαή.

Φωτό: Η πόρτα του Ποιητή στην Ύδρα, σήμερα…

Θρήνος

Θρήνος

Στριμωγμένο παιδάκι

κάτω από μια μαύρη σκάλα

Κλαίει και κανείς δεν τ’ ακούει

τρέμει γι’ αυτό του το χούι

Μα ειν’ η ζωή σαν μια λάμπα

τρέμει λιγάκι και σβήνει

Κι όσο κι αν τρέχουν τα μάτια

αγάπη δεν έχει απομείνει.

Είν’ η καρδιά του σαν πέτρα,

πέφτει-μεμιάς πάτο πιάνει

Και το πρωί σαν ξυπνάει

η αρρώστια δε θα ’χει γιάνει.

Μαγεμένο παιχνίδι

βγαίνει και τρέμει η φωνή του

Όσο έξω λουλούδια ανθίζουν

μέσα μαραίνει η ψυχή του.

Καμιά φορά στη ζωή μας

βρίσκουμε αυτά που ζητάμε

Μα σπάει του διαβόλου το πόδι

κι έτσι δεν τ’ αποκτάμε.

Νικόλας Γκόγκος_MMXVI_Της Άννας. Και της «Πνιγμένης».

13 Χαϊκού για το 2013

13 Χαϊκού για το 2013

Mεταμορφώσεις˙

Οι μέρες μας όλες τους

βρέχουν συμπτώσεις

 

Μικραίνω, σβήνω

τ’ ανεπίδοτο φιλί

μ’ εκμηδενίζει

 

Προσφέρονται εδώ

ιάσεις γενόσιμες

τιμές προσιτές

 

Ξαναπληρώνω

πέντε λέξεις στιλβώνω

αντέχω, γιατί;

 

Ρουφάω ήλιο

κατακαμένος όμως,

με λυπήθηκα

 

Κόβομαι τώρα

σε θέλησα ολόκληρη

μα έκανα λάθος

 

Στέκω στο χάος

το σύννεφο αλλάζοντας

με περιπαίζει

 

Μάτι γουρλώνω

αδειάζω τα μέσα μου

δεν ξαλαφρώνω

 

Άσαρκη λέξη

το είναι μου χάνεται

στο πρόσταγμά σου

 

Έχω τεντώσει

χορδή που το άγγιγμα

θα ξετινάξει

 

Τρομάζει η σκέψη

ζωής παρασκήνιο

κόλαση ίδια

 

Χτύπησ’ η φλέβα

ο καρπός του χεριού μου

αργοπεθαίνει

 

Δίχως αγάπη

ετούτη η κόλαση

θα θριαμβεύσει

 

 

 

 Νικόλας Γκόγκος_MMXIII

Φωτό: Katsushika Hokusai__Βullfinch and weeping cherry

 

Το Τέλος

Το τέλος

Ήρθε το τέλος όμορφη φίλη. Είναι το τέλος μόνη μου φίλη. Κάθε ανταπόκρισης σ’ αγάπη. Το τέλος. Κάθε αξίας
ορθής. Το τέλος. Καμία έκπληξη ούτε ασφάλεια. Το τέλος. Δεν θα κοιτάξω μες τα μάτια σου ξανά.
Μπορείς να δεις πως θα ’μαστε απέλπιδες σε ανάγκη,
για κάποια χείρα βοηθείας ενός ξένου,
σε μιάν απελπισμένη γη.
Ελεύθεροι και ανοριακοί. Χαμένοι στης οδύνης – ερημία Ρωμαϊκή,
θε ν’ αγκαλιάσουμε τον πόνο.
Κι όλα τα παλληκάρια είναι παράλογα κι όλες οι κοπελιές, το ίδιο.
-Ζώντας μονάχα για μια θερινή βροχή.
Ναι, υπάρχει κίνδυνος στην κόψη αυτής της πόλης.
Καβάλα τη βασιλική άβενιου μωρό μου,
παράξενες σκηνές μες τα χρυσορυχεία…
Καβάλα τη λεωφόρο δυτικά μωρό μου. Καβάλα το φίδι.
Καβάλα το φίδι ως την πανάρχαια τούτη λίμνη.
Μωρό μου, το φίδι αυτό είναι επτά μίλια μακρύ.
Καβάλα τον φίδη. Ξέρεις είν’ γέρος και το δέρμα του είν’ ψυχρό.
Καλύτερη είν’ η Δύση. Καλύτερη είν’ η Δύση. Φτάσε μονάχα πρώτα εκεί και βρίσκουμε τα ρέστα.
Το μπλε λεωφορείο μας καλεί. Το μπλε λεωφορείο μας καλεί. Οδηγέ, πού μας πάς; Πού μας αδειάζεις;
Γιατί ο φονιάς ξύπνησε λίγο πριν την αυγή. Και φόρεσε τις μπότες του. Κι έκλεψε κάποια μάσκα απ’ την αρχαία γκαλερί. Περπάτησε στο διάδρομο. Και πήγε ως το δωμάτιο. Που ζούσε η αδερφή του. Μετά ξεπλήρωσε μια
επίσκεψη στον μόνο του αδερφό. Και μετά τράβηξε το διάδρομο και ήρθε σε μια πόρτα. Κοίταξ’ έπειτα μέσα.
«Πατέρα;»
«Ναι γιέ μου;»
«Θα πεθάνεις».
«Μητέρα; …Θα σε…»
Έλα μωρό μου και δοκίμασε την τύχη σου με μάς. Έλα μωρό μου και δοκίμασε την τύχη σου με μάς. Συνάντησέ με πίσω απ΄ το μπλε λεωφορείο. Ξέρεις, βραχάκι μπλε κουμπώνοντας, μέσα στο μπλε λεωφορείο. Ώωωου, ναι!
Αυτό είναι το τέλος όμορφη φίλη, μόνη μου φίλη. Το τέλος.
Θα πρέπει να σ’ ελευθερώσει, αν και πονά, μιας και ποτέ δε μ’ ακολούθησες, ποτέ σου…
Το τέλος είν’ του γέλιου, των ψεμάτων των γλυκών, το τέλος των βραδιών που πήγαμε να σκοτωθούμε.
Είναι : Το Τέλος.

Jim Morisson – “The end”_Μεταγραφή, Νικόλας Γκόγκος_MMXVI
Σ.Τ.Μ. Ας εκληφθεί ως παραλλαγή, παραβολής της έξωσης,
των δύο πρωτοπλάστων.

3 στάδια επανάστασης

3 στάδια επανάστασης

[Collyrium (et Lacrimal punctum)]

1ο.
Μέσα στο ίδιο αγνώριστο σπίτι,
πάλι η ίδια ανήμπορη ανάμνηση.
Σίγουρα. Δεν μπορούμε να είμαστε καλά,
τώρα που τέντωσαν στον τοίχο την ψυχή μας με πινέζες.
2ο.
Αν ξέραμε μια κάμερα καταγραφής αδιάκοπης
των πράξεων εντός μας, θα μας γερνούσε πιο αργά.
3ο.
Τρώμε, κοιμόμαστε, καπνίζουμε, παρόλο που
σπανίζουμε.
Ίσως πονούμε κιόλας, τραγουδούμε, ονειρευόμαστε,
και νηστικοί και ξυπνητοί, ακόμη κι άφραγκοι.

Γροθιές στα μάτια μας να σβήσουν.
Κάτι που να ’χει όλη την ευθύνη.

Χάνεις το φώς σου. Κάποιος θα ρίξει
ευλαβικές σταγόνες φάρμακο στις κόρες των ματιών σου.

Θα διεκδικήσεις έπειτα το φώς,
αναδυόμενη απ’ τα πηγάδια της υπαίθρου.

Στην αγαπημένη πρασινομάτα φίλη και ποιήτρια Νάσια Λυκούρα_Νικόλας Γκόγκος_MCMXCVΙ

Φωτό: Collyrium (et Lacrimal punctum)_Παληά γκραβούρα και νέα τυπογραφία, MMXVI

Άδεια βαρκούλα

Άδεια βαρκούλα

Με βρήκες σ’ ένα πάρτυ

-δέν το’πιασα καλά-

Στα ίσα με διπλάρωσες με κανά-δυό ποτά.

o.k. Ήσουν κουκλίτσα

Και έξυπνη αν το θές,

μα δέν τα τρώω εγώ αυτά.

Δέ γεννήθηκα χτές.

Λοιπόν στην πάρλα ήμασταν κι οι δυό πολύ καλοί.

Ν’αναστηθώ όμως δεν μπορώ επειδή το θές εσύ.

Βλέπεις, είν’ η βάρκα μου άδεια και δέν πάει…

Το κουπί μου είν’ σπασμένο δέν τραβάει –βαϊ -βαϊ

Η ωραία σου φάτσα γνέφει

Ναίσκε στην απόγνωση.

«Ύπαγε ξοπίσω μου!»

Κίρκη εσύ μικρή.

Κι όσό σε θέλω, τόσο,

ένας μικρός μου λέει στ’αυτί.

Μόνος να γυρίσω σπίτι – είσαι επικίνδυνη.

Τώρα γέρνεις στην ψυχή μου

και μου φαίνεσαι στουπί.

Ο τάφος που’χεις μέσ’τα πόδια,

Δεν μπορεί να κρατηθεί.

Μα είναι η βάρκα μου άδεια και δέν πάει…

Το κουπί μου είν’σπασμένο δέν τραβάει – βαϊ-βαϊ

Δώσε στον Θεό ό,τι θέλει,

δώσ’μου τα υπόλοιπα.

Πές στην πούστρα να γαμιέται,

Φέυγουμε απ’το πάρτυ

αλλά,

Ξέρεις, είν’η βάρκα μου άδεια και δέν πάει…

Το κουπί μου είν’σπασμένο δέν τραβάει – βαϊ-βαϊ

Nick Cave _Little empty boat_μεταγραφή_ Νικόλας Γκόγκος_MCMXCVIII